ತುಳುನಾಡಿನ `ದೋಲು' ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸುತ್ತಿರುವ 'ನಾಸಿಕ್ ಬ್ಯಾಂಡ್

ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಮೆರವಣಿಗೆ ಮುಂತಾದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ನಾಸಿಕ್ ಬ್ಯಾಂಡ್ ಎಂಬ ವಾದನ ತಂಡವೊಂದು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲಿಯ ನಾಸಿಕ್ ಎಲ್ಲಿಯ ಮಂಗಳೂರು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಹಜವಾಗಿ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ ನಾಸಿಕ್ ಬ್ಯಾಂಡ್ ಎಂಬುದು ಮರಾಠಿಗರ ಮದುವೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅನಿವಾರ್ಯವಾದ ವಾದನವಾಗಿದೆ. ಮದುವೆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮದುಮಕ್ಕಳ ಮೆರವಣಿಗೆ ಮಾಡಲು ನಾಸಿಕ್ ಬ್ಯಾಂಡ್ ಅನಿವಾರ್ಯ. ಎರಡು ಮೂರು ಡೋಲು, ಏಳೆಂಟು ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ವಾದನಗಳು ಜತೆಗೆ ಧ್ವನಿ ವರ್ಧಕ ಅಳವಡಿಸಿದ ಕೀಬೋರ್ಡ್ ಗೌಜಿಯಲ್ಲಿ ಇಂತಹಾ ಮದುಮಕ್ಕಳ ಮೆರವಣಿಗೆ ಮುಂಬೈ ನಗರದಲ್ಲಿ ಹಗಲೂ ರಾತ್ರಿ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಸಂಭ್ರಮದ ವಾತಾವರಣ ಈ ಬ್ಯಾಂಡ್ಸೆಟ್ ಉಂಟು ಮಾಡಿದರೂ, ಶಾಂತತೆಯನ್ನು ಬಯಸುವ ಜನರಿಗೆ ಕಿರಿಕಿರಿ ಎಂದೆನಿಸಬಹುದು.
ಈ ವಾದನದ ಭರಾಟೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ ತುಳುವರಿಗೆ ತುಳುನಾಡಿನ ದೋಲು (ದುಡಿ) ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ. ನಾಸಿಕ್ ಬ್ಯಾಂಡ್ನ ಕರ್ಕಶ ಧ್ವನಿಯ ನಡುವೆ ತುಳುನಾಡಿನ ಡೋಲು ವಾದನ ನೆನೆಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮುದವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಡೋಲು, ತಮಟೆ, ತಾಳ ಮತ್ತು `ಪುರಲ್ ಎಂದು ಹೇಳುವ ಕೊಳಲಿನ ಮಧುರ ಧ್ವನಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆನಂದವನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅಳು, ನಗು, ಸಂಭ್ರಮದ ಸಂಕೇತದ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಈ ದೋಲು ಹೊರ ಹೊಮ್ಮಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮುಂದುವರಿದವರ ದರ್ಪ. ಶೋಷಣೆ ಮುಂತಾದ ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಉಂಟಾದ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯ ಕಾವಿನಿಂದ ತುಳುನಾಡಿನ ದೋಲು ಅಥವಾ ಡೋಲು ಮಾಯವಾಗಿ ಅದರ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಾಸಿಕ್ ಬ್ಯಾಂಡ್ ಎಂಬ ಕರ್ಕಶ ಧ್ವನಿ ಹೊರಡಿಸುವ ವಾದನ ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ದುರಾದೃಷ್ಟವೆಂದೇ ಹೇಳಬಹುದಾಗಿದೆ.
ತುಳುನಾಡಿನ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಜನಾಂಗಗಳು ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಕಾರ್ಯಗಳು `ಅಜಲು' ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ಬರಬರುತ್ತಾ ಮುಂದುವರಿದವರು ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಅಜಲು ಕಾರ್ಯವು ವಿಶೇಷವಾದ ಮಯರ್ಾದೆ, ಮನ್ನಣೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಅವುಗಳಿಗೆ ವಿಶೇಷವಾದ ಸಂಭಾವನೆ ದೊರಕಲಾರಂಭಿಸುತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ಹಿಂದುಳಿದ ಜನಾಂಗಗಳು ನಿರ್ವಹಿಸುವ `ಅಜಲು'ಗಳು ಶೋಷಣೆಯ ರೂಪವನ್ನು ತಳೆಯಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಯಾವುದೇ ಸಂಭಾವನೆ ಇಲ್ಲದೆ ದೈವದ ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿ ರಾತ್ರಿ ಹಗಲು ದುಡಿಸುವುದು, ಡೋಲು ಬಾರಿಸುವುದು ನಡೆಯತೊಡಗಿದಾಗ. ಕಂಬಳ, ಜಾತ್ರೆ, ಮರಣ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಬೆದರಿಸಿ ಡೋಲು ಬಾರಿಸಲು ಒತ್ತಾಯಿಸುವುದು. ಅದಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಸಂಭಾವನೆ, ಮಯರ್ಾದೆ ದೊರಕದೇ ಹೋದಾಗ ಅಜಲು ಎಂಬುದು ಶೋಷಣೆ ಸಂಕೇತವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತು.
ಅಜಲು ಎಂದರೆ ಹಿಂದುಳಿದವರ ಕೆಲಸ ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಯಿತು. ತುಳುನಾಡಿನ ಒಂದು ಊರಿನ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಪೂಜೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ಪುರೋಹಿತರ ಕೆಲಸ ಮತ್ತು ಅದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ದೂರದ ಬೆಟ್ಟು ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಡೋಲು ಬಾರಿಸುವ ವೃತ್ತಿ ಎರಡೂ ಕೂಡಾ ಇಂದಿಗೂ `ಅಜಲು' ಎಂದು ಹಳ್ಳಿಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಗೌರವದ, ಸಂಭಾವನೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.
ಈಗ ಅಜಲು ಪದ್ಧತಿಯ ನಿಷೇಧವಾಗಿದೆ. ಅದರ ಜತೆ ತುಳುನಾಡಿನ ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಡೋಲು ವಾದನ ಕಲೆಯೂ ನಶಿಸಿ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ. ಈ ನಡುವೆ ಡೋಲುವಾದನ ಶೋಷಣೆಯ ಸಂಕೇತವಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಕಲೆ ಎಂದು ಕೆಲವರು ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು, ಅದನ್ನು ಬಾರಿಸಲು ಉತ್ಸುಕತೆ ತೋರಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಸ್ವಾಗತಾರ್ಹ.
ಡಾ. ಶಿವರಾಮ ಕಾರಂತರ ಚೋಮನ ದುಡಿ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ದುಡಿ ಅಥವ ದೋಲಿನ ವರ್ಣನೆ ಇದೆ.
ದೋಲು ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಜಾತ್ರೆ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಡೋಲು ಬಾರಿಸುವ ಸಂಪ್ರದಾಯವಿತ್ತು. ಬಪ್ಪನಾಡಿನ ಡೋಲು ಇತಿಹಾಸ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಹರಕೆ ಹೇಳಿ ಡೋಲು ಬಾರಿಸುವ ಸಂಪ್ರದಾಯವಿದೆ. ಡೋಲು ಎಂಬುದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪದ್ಧತಿಯ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗವಾಗಿತ್ತು. ನಾಸಿಕ್ ಬ್ಯಾಂಡಿನಂತೆ ಮೆರವಣಿಗೆಯ ಅಂಗ ಮಾತ್ರವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ಪ್ರಾತ್ಯಕ್ಷಿಕೆಯಾಗುವತ್ತ ತುಳುನಾಡಿನ ಬೇಸಾಯ

ತುಳು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಸಮಾವೇಶಗಳನ್ನು ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ತುಳುವರು ವಾಸಿಸುವ ಇತರ ಮಹಾನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಏರ್ಪಡಿಸುವಾಗ ತುಳು ಮಣ್ಣಿಗೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಕೆಲವು ಪ್ರಾತ್ಯಕ್ಷಿಕೆಗಳನ್ನು ಪ್ರದಶರ್ಿಸುವುದು ಒಂದು ವಾಡಿಕೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಮುಂಬೈ ಮತ್ತು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲೂ ಇಂತಹಾ ಪ್ರಾತ್ಯಕ್ಷಿಕೆಗಳು ನಡೆದಿದ್ದವು.
ವಿಶ್ವತುಳು ಸಮ್ಮೇಳನದ ಅಂಗವಾಗಿ ತುಳುನಾಡಿನ ಕುಲಕಸುಬು, ಕಲೆ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಾತ್ಯಕ್ಷಿಕೆ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳು `ಅಂದು-ಇಂದು-ಮುಂದು' ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಈಗ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿದ್ದ ಈಗ ಅಳಿದು ಹೋಗಿರುವ, ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಳಿದುಳಿದವರಿಂದ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಪನೆ ಎಂದು ಹೇಳುವ ಏತ, ಮುಡಿಕಟ್ಟುವುದು, ಗಾಣ, ಕುಂಬಾರಿಕೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿದ್ದವು. `ಪನೆ' (ಏತ) ತುಳುನಾಡಿನ ನೀರಾವರಿಯ ಪ್ರಮುಖ ಜೀವಾಳವಾಗಿತ್ತು. ಸುಮಾರು ಮೂರು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ಪನೆಯನ್ನು ಹಳ್ಳಿ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿತ್ತು.
ಆನಂತರ ಬಂದ ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆ, ಡೀಸಿಲ್, ವಿದ್ಯುತ್ ಪಂಪುಗಳು `ಪನೆ' ಎಂಬ ಅಚ್ಚಹಳ್ಳಿಯ ತಾಂತ್ರಿಕ ಅಂಶವನ್ನೇ ಮಂಗಮಾಯ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಪನೆಯ ಹಗ್ಗದಲ್ಲಿ ನೇತಾಡಿ ತಗ್ಗಿಗೆ ಹಾರಿದ ಅಂದಿನ ಚಿಗುರುಮೀಸೆಯ ಯುವಕರು ಮತ್ತು ಯುವತಿಯರು ಈಗ ಮಧ್ಯವಯಸ್ಸನ್ನು ದಾಟಿದ್ದಾರೆ. ಮರಾಯಿಯಲ್ಲಿ ನೀರು ಮಗುಚಿದ ಅನುಭವವುಳ್ಳ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಈಗ ವೃದ್ಧರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ನಸುಕಿನಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಪನೆ ಎಂಬ ಯಂತ್ರದಲ್ಲಿ ದುಡಿದು ಭತ್ತದ ಗದ್ದೆಗಳಿಗೆ, ತರಕಾರಿ, ಗೆಣಸು ಇತ್ಯಾದಿಗಳಿಗೆ ನೀರುಣಿಸಿ ಬಂಗಾರದ ಬೆಳೆ ತೆಗೆದು ಗಟ್ಟಮುಟ್ಟಾಗಿ ದೇಹವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದ ಸವಿ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಇಂತವರು ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರವಾಗಿ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಅಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿದ್ದ ಎತ್ತಿನಗಾಡಿಗಳನ್ನು ನಾವು ಈಗ ಹಳೆಯ ಕಪ್ಪು ಬಿಳುಪು ಹಿಂದಿ, ಕನ್ನಡ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ.
ಹಳ್ಳಿಯ ಮನೆಯ ಅಟ್ಟಗಳನ್ನು ಏರುತ್ತಿದ್ದ ಮುಡಿಗಳ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಗೋಣಿ, ಪ್ಲಾಷ್ಟಿಕ್ ಚೀಲಗಳು ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಅಂಗಳವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದ `ತುಪ್ಪೆ' (ಕಣಜ) ಗಳು ನಾಪತ್ತೆಯಾಗಿವೆ. ಹಳ್ಳಿಗಳ ಹಳೆಯ ಮನೆಗಳ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ `ತುಪ್ಪೆದಕಳ'ವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಈಗ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ. ಭತ್ತ ಬೇಯಿಸುವ ದೊಡ್ಡದಾದ ಒಲೆ, ಹಂಡೆ ಕಾಣೆಯಾಗಿದೆ. ಭತ್ತ ಹರಡಲು ನೆಗಣಿಸಾರಿಸಿ ಅಂದಗೊಳಿಸಲಾದ ಅಂಗಳಗಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಕ್ಕಿ, ಎಣ್ಣೆ ಮಿಲ್ಗಳು ಬಂದ ನಂತರ ಭತ್ತ ಕುಟ್ಟಿ ಅಕ್ಕಿ ಮಾಡುವ, ಗಾಣದಮನೆಗಳನ್ನು ಈಗಿನ ತಲೆಮಾರು ಕಂಡೇ ಇಲ್ಲ. ಹಳ್ಳಿ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಗಾಣದ ಕೊಟ್ಯ, ವಾಡರಿಬೆಟ್ಟು ಇತ್ಯಾದಿ ಹೆಸರುಗಳು ಯಾಕೆ ಬಂತು ಎಂದ ತಲೆ ಕೆರೆಯಬೇಕಾದ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಿದೆ. ಭತ್ತವನ್ನು ಅಕ್ಕಿಯಾಗಿಸುವ, ಕೊಬ್ಬರಿ ಎಣ್ಣೆಯಾಗುವ, ಕಬ್ಬು ಬೆಲ್ಲವಾಗುವ, ಮಣ್ಣು ಮಡಿಕೆಯಾಗುವ ಸಲಕರಣೆ, ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ನಾವು ನೋಡಬೇಕಾದರೆ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳಲ್ಲಿ ಏರ್ಪಡಿಸಲಾಗುವ ಪ್ರಾತ್ಯಕ್ಷಿಕೆಗಳ ಕಡೆ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದೆಲ್ಲಾ ತುಳುನಾಡಿನ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳು. ಕಾಲದ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ ನಲುಗಿ ಮರೆಯಾಗಿ ಹೋಗಿರುವ ಇಂತಹುಗಳ ಪ್ರಾತ್ಯಕ್ಷಿಕೆಗಳನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸುವುದರಿಂದ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳು ಸಾರ್ಥಕತೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತವೆ.
ಇದೆಲ್ಲಾ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಹೊಡೆತದಿಂದ ಮರೆಯಾಗಿ ಹೋಯಿತು ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ಮನುಷ್ಯ ಆಧುನಿಕ ಆವಿಷ್ಕಾರಗಳಿಂದ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾ ಕಷ್ಟಪಡುವುದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸಮರ್ಥಿಸಬಹುದು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆಧುನಿಕ ಸೌಲಭ್ಯಗಳು, ಸಲಕರಣೆಗಳು ಇದ್ದರೂ ಭಾರತದ ಜೀವಾಳ, ಬೆನ್ನೆಲುಬಾದ ಬೇಸಾಯವೇ ಪ್ರಾತ್ಯಕ್ಷಿಕೆಯಾಗುವ ಕಡೆಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಯಾರಿಂದಲೂ ತಡೆಯಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ತುಳು ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಬೆಳೆದು ಬಂದದ್ದೇ ಕೃಷಿಯಿಂದ. ಬೃಹತ್ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳು ಆಗಮಿಸಿದ ನಂತರ ತುಳುನಾಡಿನ ಜನರು ಕೃಷಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಕೃಷಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಮನೆಯ ಯುವಕರು ಕೃಷಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿಲ್ಲ. ಪಟ್ಟಣದ, ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿನ ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ತುಳುನಾಡಿನ ಕೃಷಿ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಬಿಜಾಪುರ, ಬಳ್ಳಾರಿ, ಬಾಗಲಕೋಟೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಕಡೆಗಳಿಂದ ಬಂದ ವಲಸೆ ಕಾಮರ್ಿಕರು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮನೆಯ ಮಗ ನೂರೈವತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗೆ ಕೈಗಾರಿಕೆಯ ಕಂಟ್ರಾಕ್ಟ್ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರೆ, ವಲಸೆ ಕೂಲಿ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಇನ್ನೂರು ರೂಪಾಯಿಗೆ ಕೃಷಿ ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಕೂಲಿ ಮಾಡುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಒದಗಿ ಬಂದಿದೆ.
ಕೃಷಿಕೂಲಿಯ ಮೊತ್ತದ ಹೆಚ್ಚಳ, ಅನುಭವಿ ಕಾಮರ್ಿಕರ ಅಭಾವದಿಂದ ತುಳುನಾಡಿನ ಕೃಷಿ ಗದ್ದೆಗಳು ಪಾಳುಬಿದ್ದಿವೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಬಂಜರು ಭೂಮಿ ಎಂದು ಸಮಥರ್ಿಸಿ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳಿಗಾಗಿ ಅದನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಹೊಂಚು ಹೂಡಿದ ಕೈಗಾರಿಕೋದ್ಯಮಿಗಳು, ರಿಯಲ್ ಎಸ್ಟೇಟ್ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಇಂತಹಾ ಭೂಮಿಗಳಿಗೆ ಗಾಳ ಹಾಕಿ ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ತುಳುನಾಡು ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ನಗರವಾಗಿ ಹೋಗುವ, ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳು, ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ಕಟ್ಟಡಗಳಿಂದ ತುಂಬಿ ಹೋಗುವ ಎಲ್ಲಾ ಲಕ್ಷಣಗಳೂ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿವೆ.
ಹಾಗಿರುವಾಗ ಇಲ್ಲಿನ ಜೀವಾಳವಾಗಿದ್ದ ಬೇಸಾಯದ ಪ್ರಾತ್ಯಕ್ಷಿಕೆಯನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸುವ ಸಂದರ್ಭ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸುವ ತುಳುವರಿಗೆ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಒದಗಿ ಬರಬಹುದಲ್ಲವೇ?

ಗೂಡುದೀಪ ಶ್ರದ್ಧೆ ಮತ್ತು ಆಧುನಿಕತೆ

ದೀಪಾವಳಿ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಗೂಡುದೀಪಗಳು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಕಂಡು ಬರುತ್ತವೆ. ಇನ್ನೂ ಹದಿನೈದು ದಿವಸ ಬಾಕಿ ಇರುವಾಗಲೇ ಅಂಗಡಿಯ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ತರತರದ ಗೂಡು ದೀಪಗಳು ನೇತಾಡತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಜಪಾನ್, ಚೈನಾ ಮಾದರಿಯ ಗೋಪುರಗಳ ಮೇಲೆ ಗೋಪುರಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟಂತೆ. ಭೂಗೋಳ ಮುಂತಾದ ರೀತಿಯ ವಿವಿಧ ಮಾದರಿಯ ರೆಡಿಮೇಡ್ ಗೂಡುದೀಪಗಳ ಒಳಗೆ ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬೆಳಕನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ಚೆಂದ.
ಪೇಟೆಯ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡುತ್ತಾ ಹೋದಾಗ ಇಂತಹಾ ಒಂದು ಗೂಡು ದೀಪವನ್ನು ಕೊಂಡೊಯ್ದು ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ನೇತಾಡಿಸಿ ಅದರ ಒಳಗೆ ದೀಪ ಹಾಕಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಅನಿಸಿಕೆಯನ್ನು ಕಾರ್ಯರೂಪಕ್ಕೆ ತರುವುದು ಏನೂ ಕಷ್ಟವಿಲ್ಲ. ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟರೆ ಒಂದು ಗೂಡು ದೀಪ ನಿಮ್ಮದಾಗುತ್ತದೆ.
ಒಂದೆರಡು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ಇಂತಹಾ ಗೂಡುದೀಪಗಳ ರೆಡಿಮೇಡ್ ಗೂಡು ದೀಪಗಳು ಅಂಗಡಿಗಳ ಮುಂದೆ ನೇತಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ದೀಪಾವಳಿಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಗೂಡುದೀಪವನ್ನು ನೇತಾಡಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಅನಿಸಿದರೆ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಒಂದೆರೆಡು ವಾರಗಳ ತಯಾರಿ ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಮೊದಲಿಗೆ ಬಿದಿರು ಕಡ್ಡಿಗಳ ಹುಡುಕಾಟ. ಕಾಡು ಗುಡ್ಡ ಸುತ್ತಿಯೋ, ಮನೆಯ ಹಟ್ಟಿಗೆ ಉಪಯೋಗಿಸಲಾದ ಬಿದಿರನ್ನು ಕದಲಿಸಿಯೋ ಬಿದಿರಿನ ಕಡ್ಡಿಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ನಾಲ್ಕು ಭುಜಗಳ ಒಂದೂವರೆ ಅಡಿ ಉದ್ದದ ಗೂಡುದೀಪವನ್ನು ತಯಾರಿಸಬೇಕಾದರೆ 32 ಒಂದಡಿ ಉದ್ದದ ಮತ್ತು ನಾಲ್ಕು ಒಂದೂವರೆ ಅಡಿ ಉದ್ದದ ಕಡ್ಡಿಗಳನ್ನು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ತಯಾರಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಬಿದಿರಿನ ಕಡ್ಡಿಗಳ ಮೂಲೆಯನ್ನು ಹಗ್ಗದ ಸಹಾಯದಿಂದ ಕಟ್ಟಿ ಎಂಟು ಚಚ್ಚೌಕಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಿ ಅದರಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಚೌಕಗಳ ಮಧ್ಯಭಾಗಕ್ಕೆ ಒಂದೂವರೆ ಅಡಿ ಉದ್ದದ ಕಡ್ಡಿಗಳನ್ನು ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ಕೆಳಗೆ ಸಮಾನವಾಗಿ ಮೀರಿಸಿ ಕಟ್ಟಿದ ನಂತರ ಎರಡೆರಡು ಚಚ್ಚೌಕಗಳನ್ನು ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ಕೆಳಗೆ ಬಿಗಿದು ಕಟ್ಟಿದರೆ ಗೂಡುದೀಪದ ಅಟ್ಟೆ ರೆಡಿ. ಈ ಕಟ್ಟುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಶ್ರದ್ಧೆ ಇಡಬೇಕಾದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇತ್ತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಡಿಲವಾದರೂ ಗೂಡುದೀಪ ಮೋಟು ಮೋಟಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಬೆವರಿಳಿಸಿ ಅಟ್ಟೆ ತಯಾರಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಬಣ್ಣದ ಕಾಗದದ ಅಂಗಡಿಗೆ ಓಟ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಬಣ್ಣದ ಕಾಗದ ಬೇಗಡೆ ಗೂಡುದೀಪದ ಬಾಲಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಕಾಗದಗಳನ್ನು ತಂದು ಮೈದಾ ಹಿಟ್ಟಿನ ಗೋಂದು ತಯಾರಿಸಿ ಅಟ್ಟೆಗೆ ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಕಾಗದದ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ತೊಡಿಸಲು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಬಣ್ಣದ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ, ಅಂಚಿಗೆ ಬೆಗಡೆ, ಮಾರುದ್ದದ ಬಾಲಗಳನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಅಂಟಿಸಬೇಕು. ಸ್ವಲ್ಪ ಮೈಮರೆತರೆ ಬೆರಳು, ಮೊಣಕೈ ತಾಗಿ ಅಂಟಿಸಿದ ಬಣ್ಣದ ಕಾಗದ ತೂತಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ವೃತ್ತಾಕಾರದ ಅಥವಾ ಚೌಕಾಕಾರದ ಗೊಂಡೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಅಂಟಿಸಿ ಒಂದೆರಡು ಗಂಟೆ ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಒಣಗಲಿಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟರೆ ಗೂಡು ದೀಪ ರೆಡಿ.
ಇಷ್ಟು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ತಯಾರಿಸಿದ ಗೂಡುದೀಪವನ್ನು ಮನೆಯ ಮುಂದಿನ ಪಕ್ಕಾಸಿಗೆ ನೇತು ಹಾಕಿದರೆ ಸರಿಯಾಗುತ್ತದೆಯೇ? ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವ ಏರಿಸಿದ ಎತ್ತರವನ್ನು ಮೀರಬೇಕು. ಅದನ್ನು ಎತ್ತರೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಏರಿಸಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಮನೆಯ ಮುಂದಿನ ಎತ್ತರ ಮರಕ್ಕೆ ಉದ್ದನೆಯ ಬಿದಿರಿನ ಕೋಲು ಕಟ್ಟಿ ಅದರ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ತ್ರಿಕೋಣಾಕಾರದ ಬಿದಿರಿನ ಕೋಲು ಕಟ್ಟಿ ಅಡ್ಡಲಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ ಕೊಡೆಯ ಕಡ್ಡಿಯ ನಡುವೆ ರೀಲು ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ನೆಲದುದ್ದಕ್ಕೂ ಹಗ್ಗ ಕಟ್ಟಬೇಕು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆದರೆ ಗೂಡು ದೀಪದ ಪೂರ್ವ ತಯಾರಿ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ.
ದೀಪಾವಳಿಯ ದಿನ ವಿದ್ಯುತ್ ಇಲ್ಲದೆ ಮನೆಯಲ್ಲಾದರೆ ಗೂಡು ದೀಪದ ಒಳಗೆ ಕ್ಯಾಂಡಲ್ ಇರಿಸಿ ಏರಿಸಬೇಕು. ವಿದ್ಯುತ್ತು ಇರುವ ಮನೆಯಾದರೆ ಒಳಗೆ ಬಲ್ಬು ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ವಯರ್ ಸಮೇತ ಏರಿಸಬೇಕು. ಹೀಗೆ ಏರಿಸಿದ ಗೂಡುದೀಪವನ್ನು ದೂರದ ಎತ್ತರದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನೋಡಿ ಹಿರಿಹಿರಿ ಹಿಗ್ಗಿದರೇನೇ ದೀಪಾವಳಿ ಸಾರ್ಥಕವಾದಂತೆ.
ಕಲಾತ್ಮಕವಾದ ಗೂಡುದೀಪಗಳೂ ರಚಿತವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ನಕ್ಷತ್ರ, ಬಿಸಿಗಾಳಿಯ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ತಿರುಗುವ ಗೂಡುದೀಪಗಳನ್ನು ರಚಿಸುವ ಮರಿ ಇಂಜಿನಿಯರುಗಳು ಇದ್ದರು.
ವೇಗವಾಗಿ ಸಾಗುವ ಯಾಂತ್ರಿಕತೆ, ಆಧುನಿಕತೆಯಲ್ಲಿ ಈಗ ಪುರಸೊತ್ತು ಯಾರಿಗಿದೆ? ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಗ್ರೈಂಡರ್, ಮಿಕ್ಸಿ, ನೀರೆತ್ತಲು ಪಂಪು ಬಂದಿದ್ದರೂ, ಟಿ.ವಿ. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಲು ದಿನದ 24 ಗಂಟೆಗಳೂ ಸಾಲದಾಗಿದೆ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಗೂಡು ದೀಪ ನಿಮರ್ಮಿಸುವ ಶ್ರದ್ಧೆ ಯಾರಿಗಿದೆ? ದೀಪಾವಳಿ ದಿನ ಪೇಟೆಗೊಂದು ಸುತ್ತು ಹೊಡೆದು ಅಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ರೆಡಿಮೇಡ್ ಗೂಡುದೀಪಗಳನ್ನು ತಂದು ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ನೇತಾಡಿಸಿದರೆ ಮುಗಿಯಿತು.
ಇದರ ನಡುವೆಯೂ ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಗೂಡು ದೀಪ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಗೂಡು ದೀಪ ನಿಮರ್ಮಿಸುವಲ್ಲಿನ ಶ್ರದ್ಧೆಯನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಪ್ರಶಂಸಾರ್ಹವಾಗಿದೆ.

ದೇವರಿಲ್ಲ ರಕ್ಕಸರೇ ಎಲ್ಲಾ!

ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ `ಮಾರ್ನೆಮಿ' ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವೇಷಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿಕೊಂಡು ಮನೆ ಮನೆಗೆ ತಿರುಗುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಈಗಲೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ವೇಷಧಾರಣೆಯಲ್ಲಾದ ಬದಲಾವಣೆಯಲ್ಲೇ ವಿಷಯ ಇರುವುದು. ಹುಲಿ, ಕರಡಿ, ಸಿಂಹ ಶಾರ್ದೂಲ, ಬೇಟೆಗಾರ ಇತ್ಯಾದಿ ವೇಷಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಹಿಂದೆ ರಾಮ,ಲಕ್ಷ್ಮಣ, ಸೀತೆ, ರಾಧಾಕೃಷ್ಣ, ಹನುಮಂತ, ನಾರದ, ಬ್ರಹ್ಮನ, ಈಶ್ವರ, ಕಾಳಿ ಇತ್ಯಾದಿ ವೇಷಗಳು ಮನೆ ಮನೆಗೆ ತಿರುಗಿ ದಸರಾದ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಇಮ್ಮಡಿಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ವೇಷಧಾರಿಗಳು ತಾವು ಧರಿಸಿದ ವೇಷಗಳ ಹಿರಿಮೆಯನ್ನು ಮರೆತು ಕಂಠಪೂರ್ತಿ ಶರಾಬು ಕುಡಿದು ದೇವರಿಗೆ ಅಪಚಾರವೆಸಗಿ ನಗೆಪಾಟಲಿಗೀಡಾಗುವುದು ನಡೆದಾಗ ಹಿಂದೂ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಇಂತಹಾ ವೇಷ ಧರಿಸಬಾರದು ಎಂಬ ತಾಕೀತು ಮಾಡಿ ಕಾಯರ್ಯಾಚರಣೆಗಿಳಿದವು. ದೇವರ ವೇಷ ಹಾಕಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಅನಾಮತ್ತಾಗಿ ಎತ್ತಿಕೊಂಡುಹೋಗಿ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ನಾನಮಾಡಿಸಿ ಕಳುಹಿಸುವುದು. ದಸರಾ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ದೇವರ ವೇಷವನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬೀದಿ ಸುತ್ತಬಾರದು ಎಂಬ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಪತ್ರಿಕಾ ಪ್ರಕಟಣೆ ನೀಡುವುದು ಆರಂಭವಾಯಿತು.
ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ದೇವರ ಮೊರೆ ಹೋಗಿದ್ದ ವೇಷಧಾರಿಗಳೆಲ್ಲ ರಕ್ಕಸರ ಮೊರೆ ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಆರಂಭಿಸಿದರು. ರಾವಣ, ಕುಂಭಕರ್ಣ, ಕಂಸ, ಹಿಡಿಂಬ, ತಾಟಕಿ, ಪೂತನಿ, ಮುಂತಾದ ರಾಕ್ಷಸ ಗಣಗಳು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಬಿಚ್ಚುಗತ್ತಿ ಝಳಪಿಸುತ್ತಾ ಬೀದಿಗಿಳಿದು ಮನೆ ಮನೆಗೆ, ಅಂಗಡಿ ಮುಂಗಟ್ಟುಗಳಿಗೆ ಆರ್ಭಟ ಮಾಡುತ್ತಾ ಧಾಳಿ ಇಡತೊಡಗಿದವು. ಅತೀ ಸುಲಭವಾಗಿ ಹಾಕಬಹುದಾದ ಪ್ರೇತ ವೇಷಧಾರಿಗಳು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದರು. ಇಂತಹಾ ವೇಷಗಳು ಶರಾಬು ಕುಡಿದು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಬಿದ್ದರೂ ಯಾರ ಮನಸ್ಸಿಗೂ ನೋವುಂಟಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈಗ ದಸರಾ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ರಕ್ಕಸರೇ ವಿಜೃಂಭಿಸಿ ದುಷ್ಟ ಸಂರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿರುವ ದೇವರುಗಳು ಮಾಯವಾಗಿರುವುದು ಒಂದು ವಿಪರ್ಯಾಸ. ಕಲಿಯುಗದ ಮಹಿಮೆ!
ಭಿಕ್ಷುಕರು, ವಲಸೆ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಮಕ್ಕಳು ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಭಿಕ್ಷೆಗಾಗಿ ವೇಷ ಧರಿಸಿ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಓಡಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಮುಖಕ್ಕೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದರೆ ಸಾಕು ಅದೇ ಮಾರ್ನೆಮಿ ವೇಷ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವಂತಾಗಿದೆ. ವೇಷಗಳಿಗೆ ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿದ್ದ ಮರ್ಯಾದೆ, ಗೌರವ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ವೇಷ ಧರಿಸುವುದು ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡುವುದಕ್ಕೆ. ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕುಡಿದು ತೂರಾಡುವುದಕ್ಕೇ ಎಂಬ ಮಾತುಗಳು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿದೆ.
ಹಿಂದೆ ವೇಷಗಳನ್ನು ಹರಕೆಗಾಗಿ ಹಾಕಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ವೇಷ ಧರಿಸಿ ದಸರಾದ ಕೊನೆಯ ದಿನ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ತೆರಳಿ ಓಕುಳಿಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿ ವೇಷ ತೆಗೆಯುವುದು ಕ್ರಮವಾಗಿತ್ತು. ಈಗಲೂ ಕೆಲವರು ಅದೇ ನಿಯತ್ತಿನಿಂದ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ವೇಷವನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಗೌರವಯುತವಾಗಿ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಕೂಕ್ರ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನವರೊಬ್ಬರು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆವಾಗಲೇ ಮಧ್ಯವಯಸ್ಸನ್ನು ದಾಟಿ ವೃದ್ದಾಪ್ಯದ ಕಡೆಗೆ ಅಡಿ ಇಡುತ್ತಿದ್ದ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಾರದ, ಮುದುಕ, ನರ್ಸಣ್ಣ ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಒಂಟಿ ವೇಷಗಳನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದರಲ್ಲೊಂದು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟು, ನಿಷ್ಠೆ ಇತ್ತು. ಅವರು ಒಂದು ಮನೆಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದರೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ತೊಟ್ಟಿಲ ಮಗುವಿನಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮನೆಯ ಹಣ್ಣು ಹಣ್ಣು ಮುದುಕರವರೆಗೂ ಮನರಂಜನೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ಅವರವರ ಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ, ಆಸಕ್ತಿಗೆ ಭೂಷಣವಾದ ಪ್ರಾಜ್ಞನಂತೆ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಆಡಿ, ಹೇಳಿ ಸಂತೋಷ ಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೊನೆಗೂ ದುಡ್ಡು ಕೊಡಿ ಎಂಬ ಮಾತು ಅವರ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮುದುಕನಿಗೆ ಎಲೆ ಅಡಿಕೆ ತಿನ್ನುವ ಮನಸ್ಸಾಗಿದೆ. ಪೇಟೆಯ ಅಂಗಡಿಯ ಎಲೆಯಡಿಕೆ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಎಂಬಿತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಸುತ್ತು ಬಳಸಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಕೊನೆಗೆ ಕೊಟ್ಟಷ್ಟು ಹಣ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇವರ ವೇಷ ಮನೆಗೆ ಬರದೇ ಇದ್ದರೆ ಆ ವರ್ಷದ ದಸರಾ ಸಾರ್ಥಕವಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಇಂತಹಾ ಕೂಕ್ರ ಒಂದು ಬಾರಿ ಲಾಟರಿಯಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿಗಳ ಬಂಪರ್ ಬಹುಮಾನ ಬಂದು ದಿಢೀರ್ ಶ್ರೀಮಂತರಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಈ ಬಾರಿ ಕೂಕ್ರಣ್ಣನ ವೇಷ ಇಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ವೇಷ ಹಾಕಿ ಏನಾಗಬೇಕಾಗಿದೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ದುಡ್ಡು ಉಂಟು ಎಂದು ಜನ ಆಡಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದರು. ಆದರೆ ದಸರಾ ಮುಗಿಯಲು ಮೂರು ದಿನ ಬಾಕಿ ಇದೆ ಅನ್ನುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಕೂಕ್ರ ವೇಷ ಧರಿಸಿ ಬೀದಿಗಿಳಿದೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಅದೇನು ಲಕ ಲಕ ಹೊಳೆಯುವ ಉಡುಪು. ಬೆಳ್ಳಗೆ ಬೆಳ್ಳಗೆ ಮಿರಿ ಮಿರಿ ಮಿಂಚುವ ಬಿಳಿ ತಲೆ ಕೂದಲು. ಸಾಂತಾಕ್ಲಾಸ್ ನ್ನು ಹೋಲುವ ಇಳಿ ಬಿದ್ದ ಗಡ್ಡ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯ ಸಂಕೇತವಾದ ಚಿನ್ನದ ಬಣ್ಣದ ಬೆತ್ತ. ಕಾಲಿಗೆ ನೀಟಾದ ಹೊಚ್ಚ ಹೊಸ ನಾಟಕದ ರಾಜ ಮಹಾರಾಜರು ಧರಿಸುವ ಪಾದರಕ್ಷೆ. ಲಕ್ಷಾಧೀಶ ಮುದುಕ ಮನೆ ಮನೆಗಳ ಅಂಗಡಿ ಮುಂಗಟ್ಟುಗಳ ಭೇಟಿ ಆರಂಭಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಮನೆ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಹಿಂದಿನಂತೆಯೇ ವರ್ತನೆ. ನನಗೆ ದೇವರು ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ, ನಾರಾಯಣ... ನಾರಾಯಣಾ... ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮನೆ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದೇ ರೀತಿ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ಇವರು ಮಾರ್ನೆಮಿ ವೇಷ ಧರಿಸಿದ್ದರು.
ಹರಕೆ, ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಉಳಿವು ಎಂದರೆ ಇದೇ ಅಲ್ಲವೇ?

ಕೆಪಿಎಲ್ ಅಂಗಣದಲ್ಲಿ ಚೀರ್`ಪಿಲೀ'ಸ್ ಉಡುಪಿ ವಿಟ್ಲಪಿಂಡಿಯಲ್ಲಿ `ಪೊಣ್ಣುಪಿಲಿ'

ಹುಲಿವೇಷ ಧಾರಣೆ ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ. ಪ್ರಾದೇಶಿಕವಾಗಿ ಹುಲಿ ವೇಷ ಧರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಇರುತ್ತವೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಹುಲಿಗಳ ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಧರಿಸಿ ಕುಣಿಯುವುದನ್ನು ನಾವು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ತುಳುನಾಡಿನ ಪಿಲಿ ಅಂದರೆ ಹುಲಿ ಜಗತ್ತಿನ ಇತರ ಕಡೆಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ.
ತುಳುನಾಡಿನ ಹುಲಿ ಸಾಹಸದ ಸಂಕೇತವೂ ಹೌದು. ಇಲ್ಲಿ ಹುಲಿಯ ಪಟ್ಟೆಯಂತೆ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಧರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಮೈತುಂಬಾ ಪಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಬಳಿದುಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಬಣ್ಣದ ವಾಸನೆ ಮತ್ತು ಕುಣಿತ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಗ್ಗವುದಿಲ್ಲ. ದಸರಾದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮೂರು, ಆರು, ಒಂಭತ್ತು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸಿದೆ ಕೇವಲ ಬಣ್ಣದೊಂದಿಗೆ ಕಳೆಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಮಳೆ, ಚಳಿ, ಬಿಸಿಲು ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಕಂಗೆಡದೆ ಕುಣಿಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಜತೆಗೆ ಕುರಿ, ಅಕ್ಕಿ ಮುಡಿ ಎತ್ತುವುದು. ವಿವಿಧ ಕೋನಗಳಲ್ಲಿ ಹಣ ಎತ್ತುವಂತಹಾ ದೈಹಿಕ ಕಸರತ್ತುಗಳನ್ನು ಮಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ದಸರಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹುಲಿ ವೇಷವನ್ನು ಹಾಕುವವರನ್ನು ಸಾಹಸಿಗಳೆಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಹುಲಿಗಳ ನಾಯಕನಿಗೆ ಅಥವಾ ಹುಲಿ ವೇಷ ಹಾಕಿಸುವವನ ಹಿಂದೆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಸಾಹಸ ಕತೆಗಳು ಗರಿ ಬಿಚ್ಚತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಗಢಚಿಕ್ಕುವ ಎರಡು ಮೂರು ತಾಸೆಯ, ಆಧುನಿಕ ಸಿನಿಮಾ ಹಾಡುಗಳ ಬ್ಯಾಂಡ್ ಸೆಟ್ನೊಂದಿಗೆ ಏಳು, ಹದಿನಾಲ್ಕು, ಇಪ್ಪತ್ತೊಂದು ಹುಲಿಗಳ ತಂಡ ಹೊರಟಿತು ಎಂದರೆ ಊರಿಡೀ ಗದ್ದಲವೇ ಗದ್ದಲ. ಕೆಲವು ಊರಿನ ಸಾಹಸಿಗರು ನೂರು ಹುಲಿಗಳ ತಂಡವನ್ನೂ ದಸರಾ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಸ್ತೆಗಿಳಿಸುವುದೂ ಇದೆ. ಹುಲಿಗಳ ಉಪಟಳಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ಕೆಲವರು ಜೇಬು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಊರು ಬಿಡುವುದೂ ಇದೆ.
ದಸರಾ ಹಬ್ಬವನ್ನು ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ `ಮಾರ್ನೆಮಿ' ಎಂದು ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ವಿಧ ವಿಧವಾದ ವೇಷಗಳ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿ ದುರ್ಗಾದೇವಿಯ ವಾಹನವಾದ ಹುಲಿವೇಷಧಾರಿಗಳು ತುಳುನಾಡಿನಾದ್ಯಂತ ಕಂಡುಬರುತ್ತಾರೆ. `ಮಾರ್ನೆಮಿದ ಪಿಲಿ' ಎಂದು ಇವುಗಳನ್ನು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ತುಳುನಾಡಿನ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಈ ಪಿಲಿಗಳು ಹೊರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಪಡೆದಿಲ್ಲ. ಈ ಹುಲಿ ಕುಣಿತಕ್ಕೂ ಒಂದು ಲಯ, ಪಟ್ಟು ಇದೆ.
ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ದಸರಾವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಚೌತಿಯ ಗಣೇಶೋತ್ಸವ, ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಜನ್ಮಾಷ್ಠಮಿಯ ಮೊಸರು ಕುಡಿಕೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಕೆಲವು ಮೆರವಣಿಗೆಳಿಗೆ ಕಳೆಕಟ್ಟ ಬೇಕಾದರೆ ಹುಲಿ ಕುಣಿತ ಬೇಕೇ ಬೇಕು.
ತುಳುನಾಡಿನ ಪಿಲಿ ಈಗ ನಾಡಿನ ಗಡಿ ದಾಟಿ ಹೋಗಿದೆ. ಜಗತ್ತಿನ ಶ್ರೀಮಂತ ಆಟಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಅಂಗಣಕ್ಕೆ ತುಳುನಾಡಿನ ಪಿಲಿ ಕಾಲಿಟ್ಟಿದೆ. ವಿಶ್ವಕಪ್, ಟ್ಟೆಂಟಿ ಟ್ಟೆಂಟಿ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಪಂದ್ಯಾಟಗಳಲ್ಲಿ ಚೀರ್ ಗರ್ಲ್ಗಳು ಕಡಿಮೆ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸಿಕೊಂಡು ಕೆಲವರು ಹೇಳುವಂತೆ ಅಶ್ಲೀಲವಾಗಿ ಕುಣಿಯುವುದನ್ನು ನಾವು ಕಂಡಿದ್ದೇವೆ. ಕನರ್ನಾಟಕದೊಳಗಿನ ಕೆಪಿಎಲ್ ಟ್ವೆಂಟಿ ಟ್ವೆಂಟಿ ಪಂದ್ಯಾಟದಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದರೂ ಅಶ್ಲೀಲವೆನಿಸದ `ಚೀಯರಪಿಲೀಸ್' ಕುಣಿದಿವೆ. ತುಳುನಾಡಿನ ಪಿಲಿಯನ್ನು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕ್ರೀಡಾಂಗಣಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದ ಯುನೈಟೆಡ್ ಮಂಗಳೂರು ತಂಡದ ಪ್ರಾಯೋಜಕರು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಭಿನಂದನಾರ್ಹರು.
ಅಂದಹಾಗೆ ಹುಲಿ ಕುಣಿತ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಒಂದು ದಾಖಲೆಯಾಗಿದೆ. ಉಡುಪಿಯ ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ವಿಟ್ಲ ಪಿಂಡಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳಾ ಪಿಲಿಗಳು ಈ ಬಾರಿ ಕುಣಿದಿವೆ.

ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ನೆಲ್ಲಿಕಾಯಿ ಇರುವಾಗ...

`ಮಡು ಪುಗೆಲ್ಡ್ ದೀವೊಂದು ಮಡು ಬೋಡುಂದು ಊರಿಡೀ ನಾಡ್ದೆಗೆ' (ಹೆಗಲಲ್ಲಿ ಕೊಡಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕೊಡಲಿಗಾಗಿ ಊರೆಲ್ಲಾ ಹುಡುಕಾಡಿದನಂತೆ) ಎಂಬ ಆಡು ಮಾತು ತುಳುನಾಡಿನ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ನೆಲ್ಲಿಕಾಯಿ ಇರುವಾಗ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿಗಾಗಿ ತವಕಿಸಿದಂತೆ ಎಂಬ ಕನ್ನಡದ ಮಾತೂ ಇದಕ್ಕೆ ತಾಳೆಯಾಗುತ್ತದೆ.
ತುಳುನಾಡಿನ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ವಾದ, ಪುರಾವೆಯನ್ನು ಮಂಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಮಾತು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಕೇಳಿಬಂದಿದೆ. ಇದು ಇಲ್ಲಿನ ಇತಿಹಾಸದ ಲೋಪವಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ನಾವು ಸೋತು ಹೋಗಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ ಈ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಹಳೆ ಸೋಲುಗಳನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿ ನಿಂತು ಗೆಲುವಿನ ನಗೆ ಬೀರಿ ತುಳುವಿಗೊಂದು ಸ್ಥಾನಮಾನ ಕೊಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಸಾರ್ಥಕವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಭರವಸೆ ಮೂಡುತ್ತಿದೆ. ತುಳುಭಾಷೆಗೊಂದು ಗೆಲುವನ್ನು ಕೊಡಲು ಈ ನಾಡಿನ ದಿಗ್ಗಜರು ಟೊಂಕ ಕಟ್ಟಿ ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ.
ತುಳುನಾಡಿನ ವೀರ ಪುರುಷರಾದ ಕೋಟಿಚೆನ್ನಯ, ಕಾಂತಾಬಾರೆ ಬೂದಾಬಾರೆ, ಅಗೋಳಿ ಮಂಜಣ್ಣ, ದೇವುಪೂಂಜ, ಸಿರಿ ಮುಂತಾದವರ ಜೀವನ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಸಾರುವ ಪಾಡ್ದನಗಳು, ಅವರು ಬಾಳಿ ಬೆಳಗಿ ಕಾರಣೀಕ ಮೆರೆದ ಕುರುಹುಗಳು ಆಧುನಿಕ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳ ಸಾಲಿಗೆ ಸೇರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವುದು ವಿಷಾದನೀಯ. ಇವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬರಹರೂಪದ ದಾಖಲೆಗಳು ಇಲ್ಲ. ಕಂಠಸ್ಥವಾಗಿ ಹರಿದು ಬಂದ ಪಾಡ್ದನಗಳಿಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಸತ್ಯವಾಗಿದ್ದರೂ ಮಾನ್ಯತೆ ಸಿಗಲಾರದು ಎಂಬುದನ್ನು ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಒಪ್ಪಬಹುದಾದರೂ. ಬರಹ ರೂಪದಲ್ಲಿ, ವಿದೇಶಿ ಪ್ರವಾಸಿಗರ ಪ್ರವಾಸ ಕಥನ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ಮೂಲವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸಂಶೋಧನೆ ನಡೆಸಿ ತುಳುವಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ಒದಗಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ.
ತುಳು ವಂಶದ ಪ್ರಖ್ಯಾತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಅರಸನಾದ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ ಅಗ್ರಮಾನ್ಯನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಈತನಿಗೆ ತುಳು ಭಾಷೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಈ ವಾದವನ್ನು ಮಾಡುವಂತಿಲ್ಲ. ಅಂದಿನ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಓರ್ವ ಸಮರ್ಥರಾಜನೆನಿಸಿ ಕೊಂಡವನಿಗೆ ಪಂಚದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳಾದ ತುಳು, ಕನ್ನಡ, ತಮಿಳು, ತೆಲುಗು, ಮಲಯಾಲಂಗಳ ಜ್ಞಾನವಿರುವುದು ಅಗತ್ಯವಾಗಿದ್ದಿರಬಹುದು. ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ ತುಳುವ ವಂಶಸ್ಥ ಎಂಬ ವಿಚಾರವು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಮಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತದೆ. ಈ ವಿಚಾರ ಕಂಠಸ್ಥವಾಗಿ ಬಂದದ್ದಲ್ಲ. ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಆಗಮಿಸಿದ ವಿದೇಶಿ ಪ್ರವಾಸಿಗರ ಪ್ರವಾಸ ಕಥನದಲ್ಲಿ ಈ ವಿಚಾರಗಳು ತಿಳಿದುಬರುತ್ತದೆ. 1441ರಲ್ಲಿ ವಿಜಯನಗರಕ್ಕೆ ಪ್ರವಾಸಿಯಾಗಿ ಬಂದ ಅಬ್ದುಲ್ ರಜಾಕ್, ಇತಿಹಾಸಕಾರ ಬಾರ್ಬೋಸ್ ಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯನ ಔದಾರ್ಯ ಮತ್ತು ವಿಜಯನಗರದ ವೈಭವವನ್ನು ಕೊಂಡಾಡಿದ್ದಾರೆ ಪೋರ್ಚಗಲ್ ಪ್ರವಾಸಿ ಡೊಮಿಂಗೊ ಪಾಯೇಸ್ ಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯನನ್ನು `ಫರ್ಫೆಕ್ಟ್ ಕಿಂಗ್' ಎಂದೇ ಕರೆದಿದ್ದಾನೆ. ಜತೆಗೆ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ವಿಜಯನಗರದ ಅರಸ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ ತುಳುವ ವಂಶಸ್ಥನೆಂಬ ವಿವರವನ್ನೂ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ.
ತುಳುವಿಗೊಂದು ಮಾನ್ಯತೆ ಒದಗಿಸಿಕೊಡುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಟೊಂಕಕಟ್ಟಿ ನಿಂತಿರುವವರಿಗೆ ಈಗ ಇರುವ ಕೆಲಸವೇನೆಂದರೆ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯನ ಮೂಲವನ್ನು ಹುಡುಕಿ ತೆಗೆಯುವುದು. ಈತನ ಮೂಲವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ತುಳುನಾಡಿನ ಯಾವುದಾದರೊಂದು ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಆ ಗೌರವ ಸಲ್ಲಬಹುದು.
ಈ ಬಾರಿ ವಿಶ್ವತುಳು ಸಮ್ಮೇಳನ ಉಜಿರೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಸಮಗ್ರ ತುಳುವರಿಗೆ ಗುರಿಕಾರರ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುವ ವೀರೇಂದ್ರ ಹೆಗ್ಗಡೆಯವರು ಇದರ ಸಾರಥ್ಯವನ್ನು ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಈ ಬಾರಿಯ ಸಮ್ಮೇಳನ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗುವ ಭರವಸೆ ಇದೆ. ಇಂತಹಾ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತುಳುವಂಶಸ್ಥ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯನ ಬಗ್ಗೆ ಆಳವಾದ ಸಂಶೋಧನೆ ನಡೆದಲ್ಲಿ ಅದು ತುಳುಭಾಷೆಗೆ ಸ್ಥಾನ ಮಾನ ಕಲ್ಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಮೈಲಿಗಲ್ಲಾಗಬಹುದು.

ಹಿಂಗ್ಲಿಷ್, ಕಂಗ್ಲಿಷ್, ತುಂಗ್ಲಿಷ್ ಮತ್ತು `ತುಂದಿ'!

`ಅಕ್ಚುವಲಿ ನಾನು ಪ್ರಿಫೆರ್ ಮಾಡಿದ್ದು ದಿಸ್ ಫಿಲ್ಮ್, ಬಟ್ ಆ ಫಿಲ್ಮ್ ದಿಸ್ ಮಚ್ ಫೇಮಸ್ ಆಗುತ್ತೇಂತ ಇಮಾಜಿನೇ ಮಾಡಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಸೋ...'
ಯಾವುದಾದರೂ ಟಿವಿ ವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರತಾರೆಯರ ಅಥವಾ ಇನ್ನಿತರ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಯುವಕರ ಸಂದರ್ಶನವನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಇಂತಹಾ ಕಂಗ್ಲಿಷ್ ಕೇಳಿಬರುತ್ತದೆ.
ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಸೇರಿಸಿ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ಈ ಆಧುನಿಕ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಕಂಗ್ಲಿಷ್ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತೇವೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಹಿಂದಿ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬೆರೆಸಿ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ನಾವು ಹಿಂದಿ ಛಾನೆಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ನೋಡಬಹುದು. ಇದು ಹಿಂಗ್ಲಿಷ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಹಿಂಗ್ಲಿಷ್ ಎಂಬ ಬಾಲಿವುಡ್ ಸಿನೆಮಾ ಕೂಡಾ ತಯಾರಾಗಿತ್ತು.
ತಾವು ಬಳಸುವ ಮಾತೃಭಾಷೆಯ ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದು ತರದ ಕೀಳರಿಮೆ ಇದ್ದಂತೆ ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಜತೆಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅಥವಾ ಹಿಂದೀ ಪದಗಳನ್ನು ಬೆರೆಸಿ ಮಾತನಾಡಿದರೆ ಅದೇನೋ ಆನಂದ, ಈ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುವವರೂ ಈತ ತುಂಬಾ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಕಲಿತಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಕೆಲವರಿಗಿರುತ್ತದೆ.
ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡ, ಉಡುಪಿ ಮುಂತಾದ ತುಳು ಮಾತನಾಡುವ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಜನರಲ್ಲಿಯೂ ಈ ಅಭ್ಯಾಸವಿದೆ. ತುಳು ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಸೇರಿಸಿ ಮಾತನಾಡುವುದು, ಕೆಲವು ವಸ್ತುಗಳಿಗೆ ತುಳುವಿನಲ್ಲಿ ಪದಗಳಿಲ್ಲ ನಿಜ, ಆದರೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ವಸ್ತುಗಳಿಗೆ ಅಚ್ಚ ತುಳುವಿನ ಪದಗಳಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಹೇಳದೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ನಲ್ಲೇ ಹೇಳುವುದು ನಮಗೆ ರೂಢಿಯಾಗಿದೆ. ಇದೆಲ್ಲಾ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮೀಡಿಯಂನಲ್ಲಿ ಕಲಿತ ಪ್ರಭಾವವಿರಬಹುದು.
ತುಳು ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊ ಒಂದು ರೀತಿ ಮಿಶ್ರ ಭಾಷೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಅದು ತುಳು ಮತ್ತು ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಬೆರೆಸಿ ಮಾತನಾಡುವುದು. ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬೆರೆಸಿ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ಕಂಗ್ಲಿಷ್ ಎಂದು ಕರೆದರೆ ತುಳು ಮತ್ತು ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಬೆರೆಸಿ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ತುಂದಿ ಎಂದು ಕರೆಯಬಹುದಲ್ಲವೇ?
ಇಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮನೆಯ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಸದಸ್ಯರು ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಮುಂಬೈಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮುಂಬೈ ಮತ್ತು ಮಂಗಳೂರು, ಉಡುಪಿಗೆ ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧವಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಘಟನೆ ಸಂಭವಿಸಿದರೆ ಅದರ ಪರಿಣಾಮ ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಆಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮುಂಬೈಯಲ್ಲಿ ಜ್ವರ ಬಂದರೆ ಮಂಗಳೂರಿಗರಿಗೆ ಶೀತವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಮುಂಬೈಯ ಭಾಷೆ ಹಿಂದಿ ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಆಶ್ಚರ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ.
ಮಂಗಳೂರಿನ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇರುವ ಮಂಗಳೂರು ಮೂಲದ ಮುಂಬೈ ವಾಸಿ ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಹೇಳುವ `ತುಂದಿ' ಈ ರೀತಿ ಇದೆ.
`ತಾಪುಡ್ತೋಪ್ ಪಿದಡೊಂದು ಬತ್ತಿನೆ. ಗಾಡಿಡ್ ಮಸ್ತ್ ಗದರ್ದಿ ಇತ್ತ್ಂಡ್. ಈ ಗರ್ಮಿಗ್ ಮಸ್ತ್ ಕಂಟಲ ಆಂಡ್. ರೋಜ್ದ ವರ್ಸಗೊರ ಆಪಿನೆಕ್ಕ್ ಹಾಜಿರಾವೊಡತ್ತೆ. ಎಲ್ಲೆ ಜಲ್ದಿ ವಾಪಾಸ್ ಪೋಡು. ದುಖಾನ್ ಕೋಲೊಡತ್ತೇ?'
(ಅವಸವಸರವಾಗಿ ಹೊರಟು ಬಂದೆ. ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ರಷ್ ಇತ್ತು. ಈ ಸೆಖೆಗೆ ತುಂಬಾ ತೊಂದರೆಯಾಯಿತು. ಪ್ರತಿ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಆಗುವುದಕ್ಕೆ ಹಾಜರಾಗಬೇಕಲ್ಲಾ, ನಾಳೆ ಬೇಗ ಹಿಂದೆ ಹೋಗಬೇಕು. ಅಂಗಡಿ ತೆರೆಯಬೇಕಲ್ಲಾ?

ತುಳುವನ್ನು ಕನ್ನಡ ನುಂಗಿ! ಕನ್ನಡವಾ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನುಂಗಿ...!

ತುಳು ಕಲಿಸುವ ಯೋಜನೆ ರೂಪುಗೊಂಡು ವಿದೇಶಕ್ಕೂ ತುಳು ಕಲಿಸುವ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳು ಹಾರಿಹೋದದ್ದು ಸಂತಸದಾಯಕ ಸಂಗತಿ. ತುಳು ಅವನತಿ ಹೊಂದುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಭಾರತದ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳೇ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವನತಿ ಹೊಂದುತ್ತಿರುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೂ ನಿಮರ್ಮಾಣವಾಗಿದೆ. ಜನರ ಮನಸ್ಸು ಸದಾ ಹೊಸತನವನ್ನೇ ಬಯಸುತ್ತದೆ. ಈ ಬಯಕೆಯ ನಡುವೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಮ್ಮದು ಎಂಬ ಸಂಗತಿಗಳು ಮರೆಯಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದು ವಿಷಾದನೀಯ.
ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಂತಹದೇ ಭಾಷೆ ಮಾತನಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ಅಘೋಷಿತ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳು ಬಹಳ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಇತ್ತು. ನಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡವನ್ನೇ ಮಾತನಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ನಿಯಮವಿತ್ತು. ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿ ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ತುಳು ಮಾತನಾಡಿದರೆ ಕೆಲವು ಮಾಸ್ತರರು ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಬಸ್ಕಿ, ಒಂಟಿ ಕಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುವುದು, ಛಡಿ ಏಟು ನೀಡುವ ಮಾಸ್ತರರು ಇದ್ದರು. ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿ ಹೀಗಳೆಯುತ್ತಾ ನೀವು ಶಾಲೆಗೆ ಬರುವುದು ದಂಡಕ್ಕೆ ಎಂದು ಹೇಳುವವರೂ ಇದ್ದರು. ಆವಾಗ ತುಳು ಎನ್ನುವುದು ಅನಾಗರಿಕ ಭಾಷೆ ಎಂಬ ಕೀಳರಿಮೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಗೋಚರವಾಗಿ ತುಂಬುತ್ತಿತ್ತು.
ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಮೆಟ್ಟಲು ಹತ್ತುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ತರಗತಿಯ ಎ.ಬಿ.ಸಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಹತ್ತಾರು ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಎ ತರಗತಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮೀಡಿಯಂಗೆ ಮೀಸಲಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮೀಡಿಯಂನಲ್ಲಿ ಕಲಿಯುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಎಂದರೆ ಆತ ವಿಶೇಷ ಆದರಣೆಗೆ ಪಾತ್ರವಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆ ತರಗತಿಗೆ ಕಲಿಸುವ ಅಧ್ಯಾಪಕರಿಗೂ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದ ಗೌರವವಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮೀಡಿಯಂ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಕಲಿಯುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷನ್ನೇ ಮಾತನಾಡಬೇಕು. ಕನ್ನಡ ಮಾತನಾಡಿದರೆ ಕೆಲವು ಅಧ್ಯಾಪಕರು ಶಿಕ್ಷಿಸುತ್ತಲೂ ಇದ್ದರೂ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮೀಡಿಯಂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಸಿಗುವ ವಿಶೇಷ ಗೌರವ ಕಂಡು ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಕೀಳರಿಮೆಯನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಎಂದರೆ ಅನಾಗರಿಕ ಭಾಷೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ ಇದೆ ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತಾ ಇತ್ತು.
ಇದು ತುಳು ಮತ್ತು ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಇರುವಂತಹಾ ಸಂಗತಿಯಲ್ಲ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟೆಷ್ಟು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳು ಇದೆಯೋ ಅಂತಹವರೆಲ್ಲರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೂ ಇದೇ ಆಗಿತ್ತು. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಅಳಿವಿನಂಚಿಗೆ ದೂಡಿದವರು ಯಾರು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ನಾವೇನು ಉತ್ತರ ಕೊಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ? ತುಳುವನ್ನು ಕೀಳರಿಮೆಯಿಂದ ದೂರ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಆದರವನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ನಾವು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕನ್ನಡದ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಕೀಳರಿಮೆಯನ್ನು ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ಗೇ ಮಣೆ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯಲ್ಲವೆ? ತುಳುವನ್ನು ಕನ್ನಡ ದೂರ ಮಾಡಿದರೆ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನುಂಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ.
ತುಳುವರೇನೋ ಜಾಗೃತಗೊಂಡು ಎಲ್ಲೋ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ತುಳು ಲಿಪಿಯ ಮೇಲಿನ ಧೂಳನ್ನು ಕೊಡವಿ ತುಳು ಕಲಿಯುವಲ್ಲಿ ಉತ್ಸಾಹವನ್ನು ತೋರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇಂತಹಾ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಒಂದು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ ಬಂದು ಬಿಡುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ನಾವು ನಮ್ಮದು ಎಂಬ ಭಾಷೆ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ವಸ್ತು, ಸೊತ್ತುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಎಂದಿಗೂ ಕೀಳರಿಮೆಯನ್ನು ಹೊಂದಬಾರದು. ನಮ್ಮದರ ಬಗ್ಗೆ ಅನಾದರ ತೋರದೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುತ್ತಾ ಇನ್ನೊಂದನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸುವ ಪರಿಪಾಠ ಬೆಳೆದು ಬಂದರೆ `ಭಾಷೆಯ ಅವನತಿ' ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಶಬ್ದಕೋಶಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತ ಮಾಡಿಬಿಡಬಹುದು.